29 Haziran 2012 Cuma

Düşler, çocuklar ve biz. Ne kadar gerçeğiz?..

Hepimizin hayalleri var. Uçsuz bucaksız bir vahada alabildiğine uzanan. Çoğu zaman düşündüklerimiz sadece bir “düş” olarak kalıyor. Hiç olmayacağını bile bile oynuyoruz bu oyunu. Ama öyle değil mi ki zaten hayat; bir hayal ve oyundan ibaret! O zaman tadını çıkarmak için daha çok düş kurmak gerekiyor. Değil mi? “Evet” deyip bu oyuna başlayalım o zaman… 
 
Şimdilerde, kendimizi, büyümüş “olgun insan modu”na sokup, kravatlar takıp takımlara büründüğümüz şık giysiler içinde veyahut dizaltı bir eteğin yamacından bakarken buluyoruz. Büyüdüğümüzü hissettiğimiz –yanıldığımız- anlar da tam olarak bu zamanlarda başlıyor. Kravatların uzunluğuna paralel dizaltı eteklerden bastığımız yerleri seyrediyoruz çoğu zaman. Bunun için hep bir maske ile dolaşıyoruz. İş hayatının dışında dahi hâlâ o ruh haliyle kişiliğimize yön veriyoruz. Garip bir paranoya. Kabul. Ancak oyun içinde oyun oynamayı bırakalım. Bakın, size güzel bir oyun teklifim var. Hani o uzun zamandır mantıkla işleyen beynimizin bizleri "ânı yaşamak"tan uzak kılan bir oyun. İşadamlığı, işkadınlığı, çöpçüsü, teknisyeni, manavcısı, evkadını, vesairesi… İşliklerinizi ve kimliklerinizi atın bir kenara. En azından bu yazının sonuna kadar. Gelin bir oyun oynayalım sizinle. Ânı, şimdiyi yaşamanın unutulduğu bir zaman boşluğunda…

Gözlerinizi, derin bir nefes alırken kapayın hafifçe. Şimdi iyice sıkın ve nefesinizi verirken gevşetin gözkapaklarınızı. Kendi hâline bırakın… Fazla değil, çok çok az gerilere gidin. Zihninizin algılarını açın ve arkanıza şöyle bir bakın. Gülümseyin bir de yahu. Hadi, haylaz bir çocuk tebessümü konsun yüzünüze. Kaldırın başınızı ve bakın gökyüzüne. Asık suratlı işadamı modundan ve demir leydiliklerden sıyırın kendinizi. Ne var ne yoksa çıkarın üstünüzden. Anadan üryan olun! Evet evet, neden deli muamelesi yapıyorsunuz ki bana. Şu an bir oyundayız mâdem, yapın söylediklerimi…

Uzanın boş bulduğunuz bir yere. Ayakkabılarınızı da çıkarmayı unutmayın. Hani hatırlar mısınız, oyunlar oynardık parklarda, bahçelerde, dar sokak araları ve boş arazilerde. Çocukluğumuzun nişânesi tertemiz hafıza tahtamız misali, boş bulduğumuz kağıt ya da duvarlara resimler çizerdik. Örülü saçlı kızlar, ağzında pipo olan oğlanlar. Rüzgâr güllerine çalan papatyalar, kelebekler, kuşlar, ağaçlar resmederdik. Kumlardan kaleler ve dahi kumlara çizdiğimiz hayaller, parmak ucumuzla bulutlara dokunup yaptığımız şekiller…

Derin bir nefes daha alın. Hiçbir şey düşünmeyin ama. 
Hadi uzanın yere. 
Sırtınızı en sağlam yere, toprağa verin. Açık ama aralarda gökyüzünün maviliğini perdeleyen bulutlu bir göğe baktığımızda çocuk iken, hayalimizin olup olmayacağını hiç düşünmezdik. Bir yapboz gibi yapar yapar yine bozardık. Sonra hadi başa sar. Tekrar bir resmi çizmenin heyecanıyla yapardık bunu. En mutlu olduğumuz çocukça masum hallerimiz…
Uzandınız mı yere?
Açın kollarınızı.  Bacaklarınızı da ister iki yana açın, ister diğer bacağınızın üstüne atın. Bir bacağınızı çekin kendinize, diğerini de onun üstüne. Şimdi yeniden gülümseyin. Hayaller kurun, sevdiğiniz ya da sevebileceğiniz kişileri düşünün. Sizi kızdıran, hayattan yıldıran insanları da su dolu yoğurt kabına kattığınız toz deterjanla iyice karıştırın. Sonra tahta mandallar arasından bir baloncuk çıkarın. Baloncuk havadayken parmağınızın ucuyla dokunduktan sonra “pıt” sesini duyup etrafa renkli şekiller dağıtarak yok olduğunu düşünün. Tüm olumsuzlukların pozitif bir şekil alması gibi.
Sizin gibi…
Âşık olduğunuz adamı, kadını kendi kıyafetiyle değil de, sizin kesip biçtiğiniz giysilerle giydirin.
Her zaman yaptığınız gibi…
Fakat sâfiyâne bir tavırla yapın bunu. Evcilik oynayın mesela sevdiğinizle. Küçük bir çadırın içinde hep mutlu olacağınız hâyâline kapılın… Deniz kenarında, bir balkonda, çimenlerin üstünde, evinizin halısı ve kanepesinde yapın bunu. Hadi, tebessüm edin şimdi.
Sizi sevenler daha çok sevecekler. Yanınızdan geçenlere aldırmadan bir seksek oynarmış gibi zıplayın. Çocukken hiç düşünür müydük, yaptığımız bir hareketin yadırganacağını? “Koskoca adama-kadına bak, ne hallerde” diyenlere, hadi yaramazlık yapalım, dilinizi çıkarın. Hatta yürüyen merdivenin tersine yürümeye çalışın.
Komik mi? Hayır…
Eğer bu çocukluğu hâlâ yapabiliyor ve gülümseyebiliyorsanız tüm bu anlattıklarıma ve anlatamadıklarıma, ancak varsınız demektir. Düşünüp düşünü kuramadığım daha birçok şeyi sizler geçirin hayatınıza. Anlatın ve yazın bunları, not edin. Bana da söyleyin. Hayatınızdakilere de ne olursa olsun asık bir suratla bakmayın yüzlerine, negatifliğinizi yüklemeyin üstüne. Çocuk tebessümü yerleşsin yüzünüze. Gülümsemeyi bilin.

Çok mu yıldınız hayattan, rol mü yapıyorsunuz hep. Yoksa “mış” gibi yapnaktan bıktınız mı? Mızıkçılık yapıyorsunuz demektir o zaman. Hadi, şimdi de başınızı koyabileceğiniz bir diz, bir dost, bir sevgili, bir kardeşlik varsa anlatın içinizden ne koparsa. Bir çığ gibi yuvarlayın hepsini. Ağlayın, sızlayın, arada çocuksu tebessümler fırlatın, susun, uyuyun, konuşun, sızıp kalın… Ama içinize atmayın.

Uzanın düz bir yere, sırtınızı dayayın size dayanak olan -birine- her şeye. Kurun hâyâlinizi. Ortak edin buna, size değer veren bir insana. Sizi anlayabilecek bir dosta, aşka, bir başa. Hiç mi olmadı bir taşa… Hadi, gülümsemenin ve çocuksu hayalleri kurmanın vaktidir şimdi… Bu bir test. Bir oyun. Bir gerçeğe dönüş testi. Düşünün bir kez daha. Şimdi derin bir nefes alın. Düşleriniz, çocuksuluğunuz ve siz.
Ne kadar gerçeksiniz?..